Moederdag.
Een bijzondere dag, vind je niet? Een ‘commercieel’ feest en toch…. het doet wat met ons. Toen ik nog geen kind had en wel een grote kinderwens, vond ik het altijd een wat pijnlijke dag. Zeker ook in het samengestelde gezin, waar ik wel ‘moederde’ maar op geen enkele manier een positie had als ‘ouder’. Pijnlijk bewust, en niet alleen op die dag, dat er al een moeder was voor deze kinderen.
Bij mijn opleiding, jaren geleden en nog voor ik deze hoogzwanger afsloot, leerde ik dat je op vele manieren vrucht kan dragen. Op vele manieren meer dan een daadwerkelijk, fysiek kind. Vruchtbaar zijn. Met wat je doet, creëert, geeft. Met wie je bent en met je meeneemt. Dat gaf rust en opende voor mij een bredere wereld voorbij de definitie.
Het onvoorwaardelijke
Eenmaal moeder snapte ik veel meer van het veld van liefde tussen ouder en kind. Het onvoorwaardelijke. De compassievolle blik, liefde van de ik-wil-je-alles-wel-vergeven-omdat-ik-zoveel-van-je-hou en van de kom-maar-hier-als-je-huilt-ik-houd-je-vast-en-droog-je-tranen. Ik ging ook steeds meer zien hoeveel liefde er is in en om ons heen. Inclusief de vele uitingsvormen en vervormingen.
Minder liefde voor zichzelf
In mijn praktijk werk ik ook veel in het veld van liefde. Bij een relatie, in een samengesteld gezin. En vaak, heel vaak, voel ik daar, bij partners, veel liefde voor de ander en minder liefde voor zichzelf. De kritische stem, de innerlijke veroordelingen, de zelfafwijzing. Daar waar je van op slot gaat. Het raakt me altijd en het is misschien wel het eerste waar we het vastgezette hebben vrij te maken. Over jezelf goed vasthouden, vol compassie. Wat misschien wel eerder mag komen dan je te láten vasthouden.
Onze innerlijke nazi
Ik las afgelopen week een interview met Edith Eger, een overlever van Auschwitz, een gevierd psycholoog en schrijfster van het boek ‘de Keuze’. Jou welbekend misschien. En één passage, nee twee, treffen me zo.
‘Je moet afscheid nemen van de nazi in jezelf. We hebben allemaal een nazi in ons zitten. Dat is het deel dat jezelf veroordeelt en geen medeleven toont. Het belemmert je om vrij te zijn. Zelfliefde is vooral goede zelfzorg.’
Natuurlijk – wat een mooie metafoor gezien haar oorlogsachtergrond. Onze innerlijke nazi. Die ons belemmert vrij te zijn. En dan deze:
‘Zeg in de spiegel tegen het kleine meisje in jezelf dat ze prachtig is. Wees een goede moeder voor jezelf. Zeg dat je van jezelf houdt.‘
Wees een moeder voor jezelf
Dat is het. Wel of geen kinderen; wees alsjeblieft een moeder voor jezelf. Precies zo een zoals je altijd hebt gewild dat je zou hebben of die je misschien wel hebt of had. Wees een moeder voor jezelf. Vier Moeder-dag. Zeg in de spiegel tegen het kleine meisje in jezelf dat ze prachtig is. Laat jezelf vrij.
