Wat afgelopen week het meeste indruk op mij heeft gemaakt …. ben jij, mens.
In mijn vak bevind ik me op die plekken waar mensen pijn hebben, op slot zitten, het niet meer weten. Daar waar ze vooral niet willen zijn. Er is een mooi gedicht wat dan bij mij voorbijkomt en wat me nog elke keer ontroert: ‘Met ogen tranend, blind van het zoeken’.
De mens die een weg zoekt. Een eigen weg. En ik mag daar getuige van zijn. Zo dichtbij, zo intiem. Het vraagt zachte handen, een deelnemend hart en een helder zicht.
Ik ben niet degene die het pad loopt, dat zijn zij. Ik ben niet degene die de weg weet, dat zijn zij. Ik schijn bij. Bij de schaduwplekken, daar waar het leeg, donker en stil is.
Kijk daar. Een antwoord. Een sleutel. Een inzicht. Een ontdekkingstocht.
En altijd weer, soms tot in elke vezel van mijn lijf, raakt mij de kwetsbaarheid, de moed, de bereidheid en de liefde van jou, mens. Vooral de liefde.
Ik ben er maar even bij, voor kort of wat langer. Ik doe niet veel. Ik steek een vuurtje aan, of loop naast je, stel een vraag, of leg het neer. Ik voel, zie en luister. Ik hoor je, mens. En je raakt me. Jij kan daarna verder, op je hervonden eigen weg.
